0.2 ℃
Column van een moderne West Friese missionaris
“De Wereld veranderen, een kwestie van Willen en Doen”
“Mensen met hiv, die succesvol behandeld worden, kunnen het virus niet meer overdragen aan hun partners, kunnen gezonde kinderen krijgen en hebben een levensverwachting die gelijk is aan iemand zonder hiv.”
Marjolein Annegarn.
Oudejaars dag. De telefoon gaat over. Wanneer ik opneem heb ik Afrika aan de lijn. In een korte tijd krijg ik een kleine update hoe het er voor staat. De scholen hebben vakantie. Toch komen er dagelijks kinderen die bijles krijgen. Dat gaat gewoon door. Ze vertelt mij dat er mensen overleden zijn aan aids. Mensen die niet wisten dat zij hiv- positief waren. Ze wilden zichzelf niet laten testen, uit angst voor hun omgeving. Ook laat ze mij weten dat de hiv- medicatie niet is aangekomen bij de kliniek. Wederom is het busje waar de medicijnen in worden vervoerd overvallen. Hopelijk arriveren de medicijnen snel, anders komt zij en komen ook anderen in de problemen. Hiv- medicijnen worden gebruikt om high van te worden. Sinds een jaar of vijf is dit gaande. Een hiv-geïnfecteerde man vertelde op de televisie dat hij poeier maakte van zijn medicijnen en deze oprookte als joints. Hij vermelde erbij dat hij dit deed omdat hij vanwege de medicijnen veel bijverschijnselen had. Op deze manier voelde hij zich veel beter. Niet lang daarna ontstond de handel in hiv-medicatie en werden bij ziekenhuizen mensen overvallen die medicijnen hadden gehaald.
Ze laat weten dat er nog steeds veel te doen is op de projecten. Onderwijs is nodig en niet alleen voor de kinderen. Veel meisjes zijn zwanger rond hun vijftiende levensjaar. Rond hun twintigste hebben velen drie kinderen. De lagere school klassen barsten uit hun voegen. Tafels en stoelen passen er niet meer in, nemen teveel ruimte in beslag. Tussen de 50 /90 kinderen in de klas komt veel voor. Zeker in afgelegen gebieden waar niet veel scholen zijn. Ze wenst mij een fijne jaarwisseling en vraagt mij vooral iedereen te danken die op ons pad meeloopt.
Wanneer ik de telefoon neerleg leun ik achterover in mijn bureaustoel en ben stil. Mijn gedachten gaan terug naar mijn laatste verblijf op de projecten. Ik pak mijn dagboek, blader terug naar november en lees mijn anekdotes door.
‘Een oude man komt naast mij zitten. Hij praat over de apartheid. Hoe in die tijd het onderwijs en ook de ziekenhuizen veel beter waren. Dat de eerste open hart transplantatie in Kaapstad was, waardoor dokter Bernard in een klap wereldberoemd werd. Het waren hele andere tijden. Soms vraag ik mijzelf af of wij er allemaal op vooruit zijn gegaan. Corruptie is er overal. Meiden willen niet meer trouwen en velen krijgen al vroeg kinderen. We drinken een kop koffie, waarin hij vijf scheppen suiker heeft gegooid en veel melk. We babbelen nog even door over culturele veranderingen, want iedere cultuur is altijd aan verandering onderhevig. Een moment later ziet hij de blonde Sandra voorbij lopen en merkt hij op dat hij ook wel eens wit brood wil eten. “Ik heb mijn hele leven alleen maar bruin brood gehad.” Hij grinnikt erbij en slurpt zijn laatste slok koffie, alias suikerwater, naar binnen.’
In 2007 had deze ‘Free Spirit’ een droom. “Wandelend op een onverharde stoffige weg belande ik tussen een groep spelende kinderen. Ik vroeg ze waar hun ouders waren. Een meisje keek op, glimlachte naar mij en vertelde dat al hun ouders overleden waren aan aids. Gelijk speelde ze weer verder met de anderen. Ik zag een vervallen boerderij en zei tegen de kinderen dat ik deze zou gaan verbouwen voor ze en dat wij allemaal samen gelukkig en gezond zouden gaan wonen in deze boerderij. Dat deze droom een ommekeer in mijn leven zou zijn dat kwam in de droom niet naar voren. Dat ik de volgende dag besloot om mijn droom te verwezenlijken was mij bij het wakker worden al snel duidelijk. Terugkijkend op deze laatste twaalf jaar heeft het verwezenlijken van mijn droom mijn leven duidelijk veranderd. Stigma is alom overal. In Oost Europa en Azië is hiv explosief en er voltrekt zich een groot drama. Politiek werkt niet mee. Ondertussen heb ik hiv-geïnfecteerde Oost Europeanen leren kennen die asiel hebben aangevraagd in Nederland.
Positief zijn zit in mijn bloed, letterlijk en figuurlijk. Hoop doet leven en hopen blijf ik want hoop maakt mij strijdlustig en activeert mij. Mijn boek is nu vertaald in het Engels door Paul Collet. Samen zijn wij er afgelopen jaar drie maanden mee bezig geweest. Bij deze dank ik Paul daarvoor.
Ook dank ik iedereen die mee heeft gelopen op mijn pad en heeft geholpen de droom van deze ‘vrije geest’ waar te maken. Africa Calling is in Nederland te bestellen via www.willenendoen. De opbrengst komt geheel ten goede voor de kinderen. tevens is de tweede druk van "Droom van een Vrijbuiter" ook te bestellen.
"Afrika Calling"em Afrika belt nog steeds en graag neemt deze "Vrijbuiter' de telefoon op en draag mijn steentje bij, want 'De Weereld veranderen, een kwestie van Willen en Doen.'
